Za 01.April,Nemački Mediji nazivaju Miloševića Balkanski Mesar !
Slobodan Milošević bio je vladar u Beogradu oko 13 godina. U to se vreme dogodilo nekoliko građanskih ratova i zločina koji se u Europi nisu dogodili od 1945. godine. Uhapšen je 1. aprila 2001. godine.
Na kraju mu više nije bilo begstva. 1. aprila 2001. godine 400 policajaca došlo je na juriš na vilu Slobodana Miloševića u Beogradu. Ali kad su tellohranitelji posljednjeg šefa “Saveza komunista Jugoslavije” i nacionalističkog predsednika Srbije otvorili vatru, morali su se povući.
Treba izvršiti nalog za hapšenje, medju ostalog, zbog pronevjere državnih sredstava. Čak su se i oklopni automobili dokotrljali. Kružile su divlje priče: „Govorilo se da je odveden podzemnim tajnim prolazom.“ To bi bilo moguće zamisliti, budući da je vila desetovekovno služila kao prostor jugoslavenskog komunističkog diktatora Josipa Tita.
No, tada su započeli pregovori o primopredaji, tokom je Milošević zapretio: “Pucat ću u sebe, suprugu i kćer!” Ubrzo nakon toga iz kuće su se začuli pucnji. Ali verovatno je ćerka bila ta koja je divlje pucala. U svakom slučaju, gotovo 60-godišnjak, koji je zapravo bio na vlasti u Beogradu od 1987. do 2000. godine, u koloni vozila odveden je u centralni zatvor u glavnom gradu Srbije.
Nalog za hapšenje zbog pronevjere bio je samo izgovor. U stvarnosti se radilo o ultimatumu zapadnih država. Zahtev: Milošević mora biti izručen kako bi mogao biti optužen za zločine protiv čovječanstva u Haagu. Ako se nova vlada na položaju nakon svrgavanja Miloševića ne uspe uskladiti, ekonomska pomoć dostupna Srbiji neće biti isplaćena.
Kraj izvanredne karijere. S čisto etničkog gledišta, Milošević uopšte nije bio Srbin, već Crnogorac; otac mu je bio pravoslavni vernik . Rođen 1941. nedugo nakon okupacije tadašnje Kraljevine Jugoslavije od strane Wehrmachta Nemaca, odrastao u komunističkoj državi nasledjenoj, pridružio se državnoj stranci u doba od 18 godina i napravio karijeru kao aparatčik. 1984. postao je vođa stranke u Beogradu, dve godine kasnije za cijelu zemlju.
Izvana se pretvarao da je socijalist, ali zapravo je bio srpski nacionalist. Njegov je cilj bio da srpsko stanovništvo vlada nad ostalim etničkim manjinama na zapadnom Balkanu. To je postalo očito u njegovom govoru na 600. godišnjici bitke na polju kos – premda je kontroverzno koliko je zapravo njegov izbor reči bio radikalan.
U svakom slučaju, od 1991. godine nadalje, Milošević je brutalnim nasiljem pokušao sprečiti raspad multietničke države, što je barem pomoglo pokretanju građanskog rata u Jugoslaviji. Zbog toga su ga ubrzo nazvali “mesarom Balkana”.
Nakon masovnog ubistva bosanskih Muslimana u Srebrenici 1995. godine, NATO je bombardirao Miloševića i prisilio ga da popusti, ali samo tri godine kasnije na Kosovu je eskalirao sledeći etničko-nacionalistički rat. Kao i uvek 1990-ih u sadašnjoj bivšoj Jugoslaviji, svi uključeni narodi bili su manje-više odgovorni, ali nije bilo sumnje da je Milošević bio jedan od glavnih (iako ne i jedinih) agitatora.
Čak i nakon hapšenja, njegove radikalne nacionalistički pripadnici nastavile su ga podržavati. Najavljeni “narodni ustanak” nije se dogodio krajem Juna 2001. godine, niti su se digle “stotine hiljada srpskih patriota” kako bi sprečile izručenje Miloševića u Haag. Na kraju je na beogradskom Trgu republike bilo oko 2000 ljudi koji su bespomoćno i potišteno stajali. Ustavni sud konačno je odobrio izručenje, koje se dogodilo kasno navečer 28. Juna 2001. – slučajno na 87. godišnjicu pokušaja atentata u Sarajevu, koji je pokrenuo Prvi svjetski rat 1914. godine.
Nakon četiri i po godine istražnog zatvora u razmerno ugodnom zatvoru UN-a u Haagu, Slobodan Milošević preminuo je od srčanog udara 11. Marta 2006. uprkos najboljoj medicinskoj pomoći.
Do 20.000 hiljada sledbenika prisustvovalo je njegovom sahrani u njegovom rodnom gradu.